لعل تو رد شکست من زمزمه بس نمی کند

آن چه تو دوست میکنی دشمن کس نمی کند

از سخن حریف سوز آن چه تو آتشین زبان

با من خسته میکنی شعله به خس نمی کند

راحله از درت روان کردم و این دل طپان

می کند امشب از فغان آن چه جرس نمی کند

از خم زلف بعد ازین جا منما به مرغ دل

مرغ قفس شکن دگر میل قفس نمی کند

مرغ دلی که می جهد خاصه ز دام حیله ای

دانه اگر ز در بود باز هوس نمی کند

محتشم از کمند شد خسته چنان که چون توئی

می رود از قفا و او روی به پس نمی کند